O pysznej i ukaranej królewnie

     Jedna królewna była w wieku do zamążpójścia stosownym. Ale po kryjomu włożyła pierścionek do pudełka i powiedziała, że kto zgadnie, co ona ma w pudełku, choćby to był dziad, to się z nią ożeni.
      Raz przyjechał do niej jeden królewicz, ale ten jej się nie podobał, więc powiada:
      - Ech, taki to niewart mi nawet trzewika u nogi zawiązać, nie żeby się miał dopiero ze mną żenić.
      A on to słyszał i powiada sobie:
      - Dobrze, żeby tam nie wiem co, ona musi moją być i muszę zgadnąć, co ona tam ma w pudełku.
      Zjechało się bardzo dużo gości, królewiczów, kawalerów i innych, i mieli zgadywać. A tamten królewicz poszedł do lokaja, prosił go, zaklinał, przekupił i przecież dowiedział się od niego, co tam jest w pudełku.
      Wtedy królewicz przebrał się za dziada, przyszedł obdarty, w łachmaniskach, i wszedł do pokoju, bo tam wolno było wchodzić różnym, i powiada:
      - Najjaśniejszy królu, ja zgadnę, co ona ma w pudełku.
      Król do niego:
      - To gadaj.
      Dziad na to:
      - A to pierścionek.
      Na to i ona, i król, i cały dwór wykrzyknęli:
      - A zgadł, zgadł! - będzie jej mąż dziad.
      I musiała za niego pójść.
      A ten (mniemany) dziad wziął ją do swojej chałupy odrapanej i pełnej dziur, i kazał jej samej chodzić po prośbie jak babie żebraczce.
      Potem powiada on do niej:
      - Ja pójdę na żebry, a ty pójdziesz do ogrodu królewskiego na zarobek, będziesz pleć i schowasz tam jaką marchewkę albo cebulkę dla nas, bo nie mamy za co kupić.
      I poszedł, i przebrał się za króla do niepoznania, i idzie tak wspaniale przez królewski ogród. Miał ładny kamaszek i ten mu się odwiązał. A ona to zobaczyła i powiada:
      - Proszę najjaśniejszego króla, a to się trzewik królowi odwiązał.
      A on do niej mówi, zmieniając głos:
      - To zawiąż - i podał jej nogę.
      Zawiązała mu ten kamaszek jak się należy, a on jej za to dał parę złotych. A przed wieczorem wszystkich robotników rewidowali przed wyjściem z ogrodu, czy czego nie wzięli (bo on tak sadowego namówił, żeby ją ukarać). Rewidują, patrzą w jej kieszenie, a ona tam miała nakradzioną pietruszkę, cebulę, marchew, wołają, że złodziejka, żeby się już w ogrodzie następnego dnia nie pokazywała. Ona poszła zapłakana do domu. I on także przyszedł, przebrany znowu za dziada i powiada:
      - Żono, zrób jaką kolację. A schowałaś tam co w kieszeń?
      A ona:
      - Ach, jaka ja nieszczęśliwa! Schowałam, ale tam rewidowali, zabrali i wstydu mi narobili i powiedzieli, żebym już drugi raz do roboty nie przychodziła.
      - Moja kochana, jednakowoż musisz się jakąś robotą zajmować; oto ci kupię parę garnków, siądziesz sobie w mieście na rynku i będziesz je sprzedawać.
      Tak się też i stało. A on się znowu przebrał za króla, wsiadł do karety i jedzie z paradą przez miasto.
      Najechał na te garnki i umyślnie je potłukł. Ale kiedy ona w płacz, kazał przystanąć i zapłacił jej za te garnki. Wieczorem on za dziada przebrany przychodzi, a ona siedzi i skarży się, że jej król garnki potłukł. A on mówi:
      - Ech, jakaś ty niewydarzona, do niczego się nie nadajesz. Cokolwiek byś robiła, to nic nie potrafisz. Ale jutro - powiada on - w pałacu twego ojca będzie ogromny bal, i pójdziesz tam do kuchni i będziesz pomagała. A pamiętaj, przynieś łakoci i dla mnie.
      To miało być jej wesele, ale ona nic jeszcze o tym nie wiedziała, bo zakazano ludziom gadać, poszła więc pomagać do kuchni. A tu od razu wychodzi do niej ten jej mąż przebrany znowu za króla, i prosi ją do tańca, żeby z nim poszła do sali. Niechętnie z nim idzie, bo miała kieszenie pełne jedzenia, i bała się, że ktoś zobaczy. Jak zaczęła tańczyć, wszystkie ciasta powypadały, a wszyscy zaczęli się strasznie z tego śmiać; i ten jej mąż także, a ona, zawstydzona, odeszła i zemdlała.
      Dopiero ten król kazał ją przyprowadzić i powiada:
      - Tak moja żono, ukaraną zostałaś za to, żeś powiedziała, że ja tobie niewart zawiązać trzewika, a tyś mi sama mój but zawiązać musiała.